Knock Knock, This is me!

 

Deze week was voor mij echt het lichtpuntje van de afgelopen weken. Ik heb me zo ontzettend beroerd gevoeld en ik had het gevoel dat ik maar een fake smile opzette naar iedereen. Dat ik me maar moest voordoen alsof ik vrolijk was, omdat ik andere mensen niet in een negatieve sfeer wilde laten zitten. Gelukkig waren er een aantal hele lieve mensen die er voor me waren en die me probeerden op te beuren. Ze zeiden alleen maar positieve dingen tegen me en waren er voor me als ik opeens een huilbui kreeg die ik niet kon bedwingen. Ik ben zo blij met ze!

Deze week heb ik eindelijk weer echt gelachen. Het is fijn dat alles weer goed gaat en dat er een aantal positieve dingen gebeurden, in plaats van dat alles slecht gaat. Mijn danslessen gingen goed, mijn rijles ging goed, ik kreeg ook nog een paar normale cijfers terug, ik was een keertje vroeg uit, ik ben naar de film geweest, ik ben naar Amsterdam geweest om lekker even plezier te hebben, etc. Ik heb echt plezier gehad en ik wil daarvoor eigenlijk een klein plekje vrijmaken op mijn blog voor de mensen die er voor me waren en me aan het lachen hebben gekregen! Puur om ze te laten weten dat ik van ze hou en dat ik niet zonder ze zou willen leven!

 

Liefs, Romy.