Knock Knock, This is me!

Deze week werd alles wat ik wilde gaan doen tegengehouden door mijn meest stomme fout ooit! Zondag ben ik namelijk gezellig naar Scheveningen geweest met een vriendin. We gingen naar de musical Wicked, waarvan we de avondshow zouden zien. We zijn echter 's ochtends om 09:00 vertrokken en waren om 11:00 al in Scheveningen... Dat was al erg stom, want we hadden geen idee wat we gingen doen. Wicked zou de laatste show van Chantal Janzen zijn en we zijn gezellig gaan wachten totdat alle spelers aankwamen en hebben een paar foto's gescoort met de drie hoofdrolspelers. Daarna was de vraag wat we daarna gingen doen. We zijn een beetje door het winkelcentrum heen gelopen en zijn daarna naar de boulevard gegaan. Na een klein eindje te wandelen en in de schaduw op een bankje te hebben gezeten, zijn we lekker op een terrasje gaan lunchen, dit ook in de schaduw. Daarna zijn we een uurtje lekker op het strand gaan liggen. Ik had me die ochtend al ingesmeerd en er stond een ontzettend frisse wind. Het zand waaide in ons gezicht en oren, vandaar dat we het niet superlang uithielden. Maar daarna gebeurde het! We liepen het winkelcentrum in en keken elkaar aan... We waren een beetje rozigrood. Eerst dachten we nog wel meeviel, maar het werd steeds roder... Om dan nog te gaan zitten kijken naar een show... Nee dat was niet echt een topidee.

Die avond zaten we dus bij Wicked. Achter ons zaten de meest irritante en hysterische fans van musicals. Zeven mensen, waarvan 2 oude oma's, 3 homo's (ik heb niks tegen ze, hoor, maar op dat moment begon het me te irriteren) en 2 jonge giechelende meiden. Ze kwamen al heel luidruchtig binnen en toen ze achter ons gingen zitten zakte de moed me al in de schoenen. 'Het schijnt dat we de hele eerste cast hebben', zei een van de jongens met een enorm bekakt stemmetje. 'Oh yes, dan hebben we dus Willemijn! Ik hou van Willemijn!', gilde een van de meisjes. Ja hoor, daar begon het gesprek over hoe fantastisch de groene heks (Willemijn) was en hoe ontzettend knap Jim Bakkum was (dat was het hoofdgesprek van een van de homo's) en dat Chantal toch zo hilarisch was. Daarna kregen nog een paar mensen in de zaal een afkeuring en na een half uur dat gesprek te hebben moeten aanluisteren gingen eindelijk de lichten uit en begon de band te spelen. Eindelijk van die irritante gesprekken af, zou je denken. Nee hoor... De eerste beste persoon kwam het podium op en ze beginnen te schreeuwen en te gillen. Dit gebeurde ongeveer bij alle mogelijke woorden en bewegingen die er gezegt en gemaakt werden... Mijn oren piepten en ik heb de helft van de show nauwelijks kunnen verstaan. Toen eindelijk het stuk kwam (het laatste deel voor de pauze) waar iedereen altijd helemaal naar uitkijkt, namelijk het liedje Ik lach om zwaartekracht (Defying Grafity) met de meest lange noten die bijna niemand volhoud en Willemijn Verkaik het zo eventjes zingt alsof ze ondertussen nog eventjes een handstad en een radslag zou kunnen maken, begon een van die jongens heel hard op zijn 'allermooist' *ahum* mee te zingen. Met de gedachte dat hij het nog goed deed! Ik heb op dat moment echt de neiging gehad om me om te draaien en hem een dreun op zijn neus te verkopen, maar gelukkig zei de jongen naast hem dat hij zijn mond dicht moest houden en konden we nog net naar de laatste noten (van het acht minuten lang durende nummer) luisteren. Dit waren sowieso de meest irritante fans die er maar zijn!

Die avond in de sprinter naar huis zag ik in het raam hoe ontzettend rood ik was en heb me half beschaamd achter mijn haren verstopt. Thuis zag het er nog honderd keer erger uit en de volgende dag kon ik wel janken. Ik was letterlijk (dit is serieus!) een duiveltje. Ik was knalrood. Niet een klein beetje verbrand, maar gewoon alsof er een heel laag over mijn gezicht heen lag. Ik durfde het niet eens aan mijn ouders te laten zien de volgende ochtend.

Dit is ook de reden waarom ik eigenlijk het huis niet uit wilde, maar woensdag moest ik toch echt weg.

Ik had namelijk voor de vierde keer mijn theorie-examen! Ik had dit keer, in vergelijking met de vorige keren, geen boek meegenomen, mijn mobiel uit laten staan en ik probeerde me op andere dingen te focussen dan dat examen, totdat ik in de zaal zat. Het voelde tijdens de toets weer alsof ik ontzettend aan het falen was. Lang leven mijn faalangst! Daarna moest ik tien minuten wachten op mijn uitslag en raakte aan de praat met het meisje naast me. Zij was er ook al voor de vierde keer en we waren het allebei erover eens dat het zo vervelend was dat sommige mensen zo vrolijk reageerden als ze geslaagd waren. Zij kreeg het eerst te horen: Gezakt. Daarna was ik aan de beurt en hij zei: Gefeliciteerd! Dit was mijn reactie: OHMYGOD, NIET WAAR!? ECHT? OHYEAAAAH! Dit was dus ongeveer helemaal tegen mijn mening van die vijf minuten daarvoor in. Ik ben denk ik degene die het meest enthousiast reageerde op haar slagen ooit! Maar ik was geslaagd en daar ging het om. Ik hoef niet meer terug naar dat stomme zaaltje met die vijftig mensen die allemaal zitten te zenuwen, die stomme mensen die het examen afnemen en altijd chagrijnig zijn en nooit meer die stomme uitleg en vragen te zien! Het werd tijd!

Dus het was tijd voor gebak! Vrijdag haalde ik 's ochtends bij de Multivlaai lekker taart. Twee dagen later dan de dag dat ik geslaagd was, maar dit was mijn moeders schijt-aan-mijn-dieet-dag. Een vriendin kwam langs en we hebben gezellig met z'n allen de taart opgegeten. Oke, er zijn nog aardig wat stukken over, maar mijn vader kennende zullen die vast wel opgaan.