Knock Knock, This is me!

 

Gisteren was het dan zo ver... Ik heb er maanden lang tegenop gekeken, maar ik wist dat het eraan zat te komen. Eén van de twee examens voor mijn autorijden. Nou ja, examen... Een Tussentijdse Toets. Aan mij de eer om mijn bijzondere manoeuvres af te sluiten als ik deze goed uitvoerde. Daarbij moest ik ook nog laten zien wat ik kon qua rijden!

Voor mijn Tussentijdse Toets had ik nog een uurtje rijles en daar ging het al helemaal niet goed. Ik wisselde van snelheid door een spastisch, trillend been en was slecht geconcentreerd en voordat ik die toets had, kon ik mijn tranen ook niet helemaal in bedwang houden. Vreselijk! Huilen terwijl je instructrice ernaast zit en het ook niet in kunnen houden. Ik schaamde mezelf dood. Daarna liepen we naar boven en daar kreeg ik een examinator. Hij was erg aardig en ik vertelde hem ook meteen maar dat ik redelijk zenuwachtig was vanwege mijn faalangst. Daarna moest ik wat vertellen over de banden en faalde ik ontzettend met Tommy (onze bijnaam voor de TomTom). Naderhand moest ik er wel om lachen, want ik heb alle plaatsten aangetikt, maar niet de plaats die ik moest hebben, vanwege mijn trillende handen. Maar ik kon gaan rijden. De motor sloeg redelijk vaak af en hij moest me een aantal keren flink terecht wijzen op wat ik deed. Maar uiteindelijk vinkte hij toch 'Ja' aan, wat inhield dat ik het gehaald had! Pfooee, ik kon weer ademen!! En ik ben blij! Nu kan ik gaan oefenen voor mijn echte examen en misschien... heel misschien... ben ik de gelukkige die begin volgend jaar haar rijbewijs in haar handen kan houden!

 

Liefs, Romy.