Knock Knock, This is me!

Ik was nog maar 9 en ik kwam erachter dat er een speeltuin bij mij in de buurt was. Niet zomaar een speeltuin, maar een bouwspeeltuin! Deze was elke woensdagmiddag, vrijdagmiddag en zaterdag open en daar kon je van alles doen. Je kon binnen spelletjes spelen en met vrienden afspreken en je kon buiten schommelen en op allerlei toestellen. Maar er was nog iets speciaals! Je kon er hutten bouwen. Ik vond het altijd echt fantastisch daar en ik ging elke woensdagmiddag en zaterdag erheen. Toen ik ouder werd vond ik hutten bouwen niet zo leuk meer, maar ik had daar al aardig wat mensen leren kennen. Toen ik 11 jaar was mocht ik een keer meehelpen van de man die altijd achter de bar stond met snoepjes en drinken die je mocht kopen. Het was een engelsman en hij was altijd zo aardig! Later mocht ik elke week komen helpen en ik stond altijd achter de bar samen met hem. En ik deed dit altijd met plezier. Ik was dus eigenlijk vrijwilliger. De hele bouwspeeltuin bestond uit vrijwilligers en het was altijd gezellig. Met iemand papieren rondbrengen door de wijk, samen buiten de spullen opruimen. Er was altijd wat te doen! Helaas werd er toen verteld dat de bouwspeeltuin weg zou gaan. We hebben er alles aan gedaan om hem te houden. Collectes, handtekeningen verzamelen, protesten, etc. Maar dat mocht niet baten en de de bouwspeeltuin moest sluiten toen ik 13 jaar was. Het laatste feest dat er was was echt fantastisch. Ik heb toen echt een topdag gehad, maar toen ik die nacht naar huis ging had ik echt tranen in mijn ogen. Ik zou er nooit meer terugkomen! Maar na een jaar bleek de bouwspeeltuin weer open te zijn. Alles was kleiner gemaakt, maar nog steeds erg leuk om te komen voor velen kinderen. Maar ik was ondertussen een beetje over de periode speeltuinen heen gestapt en had niet zoveel zin meer om daarheen te gaan.

Ik ben er wel een paar keer geweest om te kijken of er nog steeds dezelfde gezellige vrijwilligers waren, maar die waren er niet meer. De eerste tijd was die engelsman er nog wel, maar ik was wat ouder geworden en ik heb niet echt veel meer met hem gepraat. Op één of andere manier ging dat gewoon niet goed meer. Later hoorde ik ook nog dat hij gestopt was.

Nu ben ik bijna 16 en heb de bouwspeeltuin al ruim 2 jaar niet bezocht. Maar nog steeds heb ik hoop dat ik ooit weer zo'n leuke plek ga vinden met zulke leuke mensen. Ik kan je vertellen: Dat is moeilijk, want zulke leuke mensen zijn uniek.

Ik kan wel zeggen dat één van de mooiste herinneringen is die ik heb. Het plezier dat ik altijd had daar is gewoon niet te beschrijven!